DO RODZICÓW !
Na podstawie książki Kevina Steede:
„10 błędów popełnianych przez dobrych rodziców”

Wielu rodziców nie zastanawia się nad wychowaniem własnych dzieci. Uważają, że wystarczy żyć własnym życiem, a wychowywanie dokona się samo. Bardzo często zdarza się tak, że rodzice zaganiani, zbyt mało czasu poświęcają swym pociechom.. Zatem rodzice przedkładają własne życie nad wychowywaniem dziecka. Dzieci natomiast muszą wiedzieć, że rodzice aktywnie doświadczają życia razem z nimi. Kiedy rodzice uświadamiają sobie ten prosty fakt, uczynią wielki krok w kierunku nauczania swoich dzieci, jak należy postępować, jak być szczęśliwym, a także jak być aktywnym i niezależnym od innych. Natomiast niedoceniane swoich dzieci może spowodować, że staną się one zapracowane i zaabsorbowane wyłącznie swoją osobą. Dziecko potrzebuje, a i zarazem uwielbia, kiedy wreszcie rodzic usiądzie z nim i poczyta bajkę, bądź porozmawia o jego kłopotach, bo przecież dziecko też potrzebuje wsparcia.
„Rodzicem się nie jest. Rodzicem stajesz się przez to, co robisz” – pisze Kevin Steede. Przede wszystkim wychowywanie wymaga działania, wymaga decydowania o tym, co chcesz, by dzieci się dowiedziały o życiu, uczciwości, itp. Wielu jest takich rodziców, którzy postanowili być aktywnymi rodzicami. Są to ludzie, którzy aktywnie uczestniczą w zabawach dziecka, spędzają czas z dzieckiem, zamiast zajmować się „własnymi sprawami”. To rodzice, którzy naprawdę zdają sobie sprawę, że rola ojca lub matki to najważniejsza praca w ich życiu. Rodzic musi nauczyć się myśleć o wychowaniu w zupełnie inny sposób. Musimy racjonalnie wyznaczać czas między naszym odpoczynkiem a pracą i rolą rodzica.
Większość rodziców chce jak najlepiej dla swoich pociech. Czasem wspieramy, udzielamy porad, a czasem dyscyplinujemy. Rodzice z pewnością zachęcają swoje dzieci do tego, by zadania, których się podejmują wykonywały jak najlepiej. Niemniej jednak, mimo dobrych intencji, mogą im w ten sposób przesłać informację zupełnie niezamierzoną. Istnieje niewidoczna granica pomiędzy motywowaniem dzieci do tego, by starały się robić jak najlepiej to, czego się podejmują, a zaszczepieniem błędnego przekonania, że muszą być we wszystkim najlepsze
. W taką pułapkę wpada rodzic wówczas, gdy zmusza dziecko do zajęć, które wcale nie budzi jego zainteresowania. Aby uniknąć skutków zaszczepienia błędnego przekonania, należy dziecku umożliwiać podejmowanie samodzielnie rozmaitych działań. Dziecko powinno zrozumieć, że każdy człowiek ma inne zainteresowania oraz zdolności.


1. Wpajanie błędnych przekonań:
- Bądź lepszy niż inni.
- Zaspokajanie własnych ambicji poprzez dziecko. Wszystkie dzieci chcą skupiać uwagę na sobie. Dzieci bardzo często zwracają uwagę rodziców, np. poprzez złe zachowanie. Uwielbiają, gdy się je chwali, jednak z drugiej strony wolą być pouczone przez rodzica, niż całkowicie zignorowane. Wielu rodziców skarży się, że ich dzieci zachowują się niewłaściwie. Ale to rodzice skupiają się na tym właśnie złym zachowaniu, wzmacniając je w ten sposób. Aby zwiększyć więc swoją skuteczność w działaniu, - rodzice powinni doszukać się pozytywnych zachowań swoich pociech, a potem je nagradzać swoją uwagą i pochwałą.

2. Nieświadome prowokowanie złego zachowania:
- Dzieci wymagają uwagi.
- Nagradzaj dzieci za dobre zachowania, a nie za złe.
- Nagradzaj konkretne zachowania, nie stosuj pochwał ogólnych.
- Czasami należy nagradzać brak złego zachowania.
Jedną z najczęstszych pułapek to:- brak konsekwencji. Owa nie konsekwentność bierze się właśnie z braku czasu czy też roztargnienia.

3. Brak konsekwencji:
- Zawsze postępuj zgodnie z zasadami.
- Daj ostrzeżenie, a potem dopiero zastosuj odpowiednią karę.
- Stosuj krótkie i łatwe do zastosowania kary.
- Nie dyscyplinuj, kiedy jesteś zły.
- Rodzice powinni tworzyć jeden front.
Najważniejszą prawdopodobnie umiejętnością rodzica jest:
-porozumiewanie się. Dobra komunikacja jest podstawą uczenia dzieci samooceny, rozwiązywania problemów oraz współpracy z innymi. Komunikacja odgrywa istotną rolę, gdyż nad dorastającymi dziećmi, rodzice w znacznym stopniu przestają bezpośrednio wpływać. Kiedy rodzice tracą bezpośrednią kontrolę najbliższego otoczenia dzieci, najefektywniejszą metodą wychowawczą staje się otwarty dialog. Nastolatek, który potrafi rozmawiać z własnymi rodzicami o swoich problemach, ma większe szanse na pomyślne przetrwanie burzliwych lat. Rodzice niezdolni do takiej komunikacji najprawdopodobniej doprowadzą do niekończącej się próby sił, bądź będą zmuszeni do przeczekania „trudnego okresu”. Porozumiewanie się z dziećmi może mieć charakter otwarty lub zamknięty. Bardzo często rodzice nieumyślnie zamykają dwukierunkową komunikację z dzieckiem. Bywa tak, że nie radzą sobie z silnymi emocjami, zawodząc oczekiwania młodego człowieka. Innym razem, chcąc nauczać, udzielają rad, których dzieci wcale nie potrzebują. Z biegiem czasu dzieci dostrzegają, że nie są słuchane i w konsekwencji oddalają się od swoich rodziców. Rodzic bardzo zajęty utrzymywaniem kontroli t o- rodzic autorytarny. Często stosuje rozkazy, żądania, groźby. Ten styl ujawnia, że rodzic przywiązuje małe znaczenie do tego, co dziecko czuje, myśli i robi.Rodzic „wygłaszający kazania” - to rodzic pouczający. Jego ulubione słowo to powinieneś. Wiadomo, że nikt nie lubi, gdy jest pouczany. Kiedy rodzic stara się, by dziecko wiedziało, że to rodzic tu jest silniejszy, mądrzejszy i zawsze ma rację, prezentuje on postawę rodzica obwiniającego. Czasami rodzic obwiniający używa obelgi i poniżanie, by pokazać, że on jest ważny. Te destruktywne techniki wywyższają rodzica, ale pomniejszają wartość dziecka.Rodzic bagatelizujący obawia się zaangażowania uczuciowego lub bywa zajęty własnymi sprawami. Takiemu rodzicowi wydaje się, że szybkie udzielenie wsparcia rozwiąże każdy problem.Rodzice muszą nauczyć się słuchać swoje dzieci, by zapewnić otwartą komunikację. Bycie dobrym słuchaczem to nie bierna, lecz bardzo aktywna postawa.

4. Pułapki porozumiewania się:
- Otwarta komunikacja jest jedną ze skutecznych metod wychowawczych.
- Podczas rozmowy z nastolatkiem, skupiaj na nim całą swoją uwagę.
- Poniższe role wychowawcze doprowadzają do komunikacji zamkniętej:
rodzic autorytarny, rodzic pouczający, rodzic obwiniający, rodzic bagatelizujący.
- Kiedy rozmawiasz ze swoim dzieckiem – nastolatkiem, staraj się wsłuchiwać w treść wypowiedzi, jak i jego uczucia.
Rodzice bardzo często dążą do bycia przewodnikiem i obrońcą własnych dzieci. Wielu z nich wpada w pułapkę „zrobię to za ciebie”. Rodzic rozwiązując problem dziecka, pozbawia je niejednokrotnie możliwości uczenia się na własnych błędach. Należy zachęcać do tego, by były samodzielne. Nie pozwalając dzieciom doświadczać konsekwencji własnego postępowania, powodujemy ich frustrację i zniechęcenia. Zwłaszcza nastolatki są skłonne do rozwijania w sobie niechęci do rodziców lub nadmiernej zależności od nich wtedy, gdy dają oni liczne rady, zamiast pozwolić im uczyć się samodzielności. Pozwalanie dzieciom, by uczyły się na konsekwencjach własnego postępowania, to cenna umiejętność rodzica. Jednakże w niektórych przypadkach zagrożone bywa bezpieczeństwo dziecka lub postępowanie narusza prawa innych domowników.W sytuacjach, gdy niezbędny jest aktywny udział rodziców w życiu dziecka, ważne jest, by angażować także dziecko. Chodzi tu o rozwiązywanie problemów.Kiedy pojawi się taka sytuacja , rodzic osiągnie więcej, prosząc o pomoc dziecko i wspólnie rozwiązując problem, a nie po prostu wydając rozkazy i dyrektywy.

5. Zrobię to za ciebie
- Pozwalaj dzieciom uczyć się na logicznych konsekwencjach swojego postępowania.
- Rozwiązywanie problemów za dzieci wywołuje ich złość i pogłębia zależność.
- Uczenie się na własnych błędach jest niewłaściwe tylko wówczas, gdy zagraża to bezpieczeństwu dziecka.
- Pomagaj w rozwiązywaniu problemów tylko wtedy, gdy konieczna jest twoja ingerencja.
Na relacje w każdej rodzinie decydujący wpływ mają rodzice. Ten brak równowagi sił zwykle narzuca bardziej autorytarny styl wychowania. W takiej sytuacji dzieci zaczynają się złościć, są sfrustrowane i urażone, czyli przeżywają emocje, które najczęściej prowadzą do buntu i zaostrzonych konfliktów.Jedną z najskuteczniejszych metod, jakie mogą być są spotkania rodzinne, podczas którego członkowie rodziny omawiają sprawy bieżące. Regularne spotkania dają każdemu z nich poczucie siły i kontroli. Wzmacniają także poczucia własnej wartości, ponieważ poglądy troski każdego członka zostają wysłuchane i docenione. Rzadziej dochodzi do kłótni, gdyż cała rodzina ustala wspólne rozwiązania.

6. My przeciwko nim.
- Nastawienie „rodzice przeciwko dzieciom” wywołuje walkę .
- Spotkania rodzinne pomagają przyjąć skuteczniejszy styl wychowania, bardziej nastawiony na współpracę.
W każdej rodzinie bywają sytuacje wymagające od rodziców wprowadzenia dyscypliny. Jednakże i tu rodzice popełniają wiele błędów. Jeden z najbardziej szkodliwych błędów polega na wprowadzeniu dyscypliny pod wpływem zdenerwowania. Budujący lub szkodliwy charakter dyscypliny zależy od kilku czynników. Kiedy puszczają nerwy, uczestnicy konfliktu podnoszą swoje „psychologiczne tarcze” i bardziej zajmują się atakiem i obroną niż próbami realnego rozwiązania problemu. Jeśli do problemu podchodzi się po wygaśnięciu gwałtownych emocji, pozytywne jego rozwiązanie jest bardziej prawdopodobne. Chociaż często najlepszym rozwiązaniem jest natychmiastowa reakcja. Wtedy dziecko wie, że źle postąpiło i za co zostało ukarane.

7. Żelazna dyscyplina.
- Nie wprowadzaj dyscypliny, kiedy jesteś zły.
- Stosuj dyscyplinę w odpowiednim momencie.
- Wyciągaj odpowiednie konsekwencje.
- Wprowadzaj dyscyplinę, by uczyć.
- Celem dyscypliny jest zmiana zachowania, które stwarza problemy.
Rodzice mają nadzieję, że ich dzieci darzą się miłością i szacunkiem. Jeśli rodzicom w pełni udało się wzbudzić do siebie szacunek, nie powinni się dziwić, kiedy dzieci w sposób naturalny biorą z nich przykład. Ponieważ nasze zachowania mają tak głęboki wpływ na nasze dzieci, zobowiązuje to nas do zachowywania się właściwie. Możemy pozytywnie wpływać na życie naszych dzieci, dając im odpowiedni przykład do naśladowania. Nasze podstawowe wartości i przekonania, czyli to, co czyni nas takimi, jacy jesteśmy, za sprawą naszych działań są wyraźnie komunikowanie dzieciom.

8. Rób to, co mówię.
- Ucz dzieci odpowiedniego zachowania, dając im dobry przykład.
- To, co robią rodzice ma większy wpływ niż to, co mówią.
- Rodzice mogą wpłynąć pozytywnie, jak i negatywnie na swoje dzieci.
Dzieci doświadczają różnych emocji i przejawiają pewne pozornie dziwne zachowania. W większości są to zwyczajne zachowania i emocje i można im zaradzić dzięki konsekwentnemu postępowaniu. Każde dziecko ma wady i zalety, zainteresowania i słabości. Gdy dorasta, rodzice uświadamiają sobie wyjątkowość jego cech osobowości. Niektóre z tych cech są całkowicie pozytywne i powinno się je wspierać. Inne skłonności mogą stwarzać problemy i powinny zostać wyeliminowane. Sztuką jest rozpoznać, które cech wzmacniać, a których się pozbyć.

9. Ignorowanie potrzeb i trudności dziecka.
- U niektórych dzieci występują zaburzenia, wymagające interwencji specjalistów.
- Rodzic powinien zaniepokoić się zachowaniem sprawiającym problemy, jeśli utrzymuje się ono przez dłuższy czas.
- Jeśli dziecko ma szczególne potrzeby, rodzice powinni być jego zdecydowanymi obrońcami.
Kiedy dorośniemy, często zapominamy, jak to było być dzieckiem. Dzieci smakują życia w sposób bezpośredni i spontaniczny. Rzadko myślą o tym, co się stało miesiąc temu lub wydarzy za tydzień. Ucząc dzieci samodzielności i odpowiedzialności, rodzice powinni również pielęgnować ich naturalną ciekawość świata i radość, jaką wnoszą w nasze życie. Nauczenie dzieci czerpania radości z każdego dnia pomaga uodpornić je na niezliczoną liczbę potencjalnych problemów w przyszłości.Rodzice powinni mieć pełną świadomość bycia z dzieckiem. Dzieci o wiele więcej czerpią nauki z tego, co robi rodzic, niż z tego, co mówi.

10. Hamowanie naturalnej radości życia i ciekawości świata.
- Ucząc samodzielności i odpowiedzialności dzieci, rodzice powinni również pielęgnować ich naturalną ciekawość świata.
- Kiedy zobowiązałeś się być aktywnym rodzicem, może to się stać jednym z najbardziej satysfakcjonujących doświadczeń w twoim życiu.
I.P.