W dniu 9 maja 1950 r. Robert Schuman przedstawił propozycję utworzenia zorganizowanej Europy jako niezbędny warunek utrzymania stosunków pokojowych.

Propozycję tę, znaną jako "Deklaracja Schumana", uważa się za początek tworzenia obecnej Unii Europejskiej.

Dzisiaj dzień 9 maja stał się europejskim symbolem (Dniem Europy), który wraz z flagą, hymnem, mottem i wspólną walutą (euro) stanowi o politycznej tożsamości Unii Europejskiej. Dzień ten jest okazją do imprez i uroczystości, które czynią Europę bliższą jej obywatelom oraz służą wzajemnemu zbliżeniu narodów wchodzących w skład Unii.

9 maja 1950 r. uczyniono pierwszy krok w tworzeniu tego, co znamy dziś pod nazwą Unii Europejskiej.

Tego właśnie dnia w Paryżu, w atmosferze ogarniającej całą Europę groźby trzeciej wojny światowej, Minister Spraw Zagranicznych Francji, Robert Schuman, odczytał przedstawicielom prasy międzynarodowej deklarację nawołującą Francję, Niemcy i inne państwa europejskie do połączenia produkcji węgla i stali jako "pierwszą konkretną podstawę Federacji Europejskiej".

Zaproponował stworzenie ponadnarodowej instytucji europejskiej, odpowiedzialnej za zarządzanie przemysłem stalowo-węglowym – sektorem, który w ówczesnym czasie stanowił podstawę potęgi militarnej. Państwa, do których skierował swój apel, wcześniej omal nie wyniszczyły się nawzajem w straszliwym konflikcie, który pozostawił po sobie poczucie materialnego i moralnego spustoszenia.

Tak więc wszystko rozpoczęło się tego dnia. To właśnie dlatego podczas mediolańskiego szczytu przywódców UE w 1985 r. zdecydowano obchodzić 9 maja jako Dzień Europy.

Każdy kraj, który postanawia w sposób demokratyczny przystąpić do Unii Europejskiej, zobowiązuje się przestrzegać jej fundamentalnych wartości: pokoju i solidarności.

Wartości te znajdują wyraz w rozwoju społeczno-gospodarczym obejmującym aspekty ekologiczne i regionalne, które stanowią gwarancję godziwych warunków życia obywateli.

Europa jako taka istnieje od wieków, jednak elementy, które ją jednoczyły – pod nieobecność zasad i instytucji – były w przeszłości niewystarczające do tego, by zapobiec najstraszliwszym tragediom.

Integracja Europy nie nastąpi w jeden dzień ani nawet w kilka dziesięcioleci. Nadal istnieją w tym względzie liczne braki i oczywiste niedoskonałości. Proces, który rozpoczął się tuż po zakończeniu drugiej wojny światowej, jest ciągle w fazie początkowej. W przeszłości wysiłki na rzecz zjednoczonej Europy opierały się na dominacji jednej grupy nad inną. Próby te nie mogły przynieść trwałych efektów, gdyż narody podbite miały tylko jedno dążenie: odzyskać wolność.

Dzisiaj ambicje są całkowicie odmienne: zbudować taką Europę, w której szanowane są wolność i tożsamość wszystkich tworzących ją narodów. Jedynie dzięki takiemu zjednoczeniu Europa może pokierować swoim losem i odgrywać pozytywną rolę na świecie.

Unia Europejska służy swoim obywatelom. Powinni oni czuć się swobodnie w swoim wspólnym "europejskim domu", zachowując przy tym charakterystyczne dla siebie wartości, własne obyczaje i język.

Deklaracja z 9 maja 1950 r.
Oto pełny tekst propozycji złożonej przez Ministra Spraw Zagranicznych Francji, Roberta Schumana, która doprowadziła do stworzenia dzisiejszej Unii Europejskiej:
Pokój na świecie nie mógłby być zachowany bez twórczych wysiłków na miarę grożących mu niebezpieczeństw.
Wkład, jaki zorganizowana i żyjąca Europa może wnieść w cywilizację, jest niezbędny dla utrzymania pokojowych stosunków. Głównym celem Francji, będącej od ponad dwudziestu lat liderem jednoczenia Europy, była zawsze służba pokojowi. Nie było Europy, mieliśmy wojnę.
Europa nie powstanie od razu ani w całości: będzie powstawała przez konkretne realizacje, tworząc najpierw rzeczywistą solidarność. Zgromadzenie narodów europejskich wymaga, by usunięta została odwieczna wrogość Francji i Niemiec: podjęte działanie musi w pierwszym rzędzie dotyczyć Francji i Niemiec.
W tym celu rząd francuski proponuje natychmiast rozpocząć działania w ograniczonym, lecz decydującym punkcie:
"Rząd francuski proponuje umieszczenie całej francusko-niemieckiej produkcji węgla i stali pod zarządem wspólnej Wysokiej Władzy w organizacji otwartej na udział innych krajów europejskich." Umieszczenie produkcji węgla i stali pod wspólnym zarządzaniem zapewni natychmiastowe powstanie wspólnych fundamentów rozwoju gospodarczego, pierwszego etapu Federacji Europejskiej, i zmieni los regionów, długo skazanych na wytwarzanie wojennego oręża, którego były najdłużej ofiarami.
Solidarność produkcji, która się w ten sposób nawiąże, ukaże, że wszelka wojna między Francją a Niemcami jest nie tylko nie do pomyślenia, ale i fizycznie niemożliwa. Powstanie tej potężnej jednostki produkcyjnej otwartej na wszelkie kraje, które zechcą w niej uczestniczyć, mogącej dostarczyć wszystkim krajom, które złączy, podstawowych elementów produkcji przemysłowej na takich samych warunkach, stworzy rzeczywiste fundamenty ich ekonomicznego zjednoczenia.
Ta produkcja oferowana będzie całemu światu bez różnicy i wyjątków, aby przyczynić się do podniesienia poziomu życia i do rozwoju dzieł pokojowych. Dzięki zwiększonym zasobom Europa będzie mogła nadal realizować jedno ze swoich podstawowych zadań, jakim jest działanie na rzecz rozwoju kontynentu afrykańskiego.
W ten sposób, prosto i szybko, dokona się fuzja interesów niezbędna do założenia wspólnoty gospodarczej i wprowadzony zostanie zaczyn szerszej i głębszej wspólnoty krajów przez długi czas podzielonych krwawymi konfliktami.
Przez umieszczenie podstawowej produkcji pod wspólnym zarządem i instytucję nowej Wysokiej Władzy, której decyzję zwiążą Francję, Niemcy i kraje, które do niej przystąpią, ta propozycja stanie się pierwszą konkretną podstawą Federacji Europejskiej, niezbędnej dla zachowania pokoju.
Aby kontynuować realizację tak nakreślonych celów, rząd francuski gotowy jest na przystąpienie do negocjacji na następujących podstawach.
Zadaniem należącym do Wysokiej Władzy będzie zapewnienie, możliwie jak najszybciej, modernizacji produkcji i poprawy jej jakości; dostarczenie węgla i stali na rynek francuski i niemiecki oraz państw przystępujących do nich na identycznych warunkach; rozwój wspólnego eksportu na inne kraje; wyrównanie postępu warunków życia robotników tych gałęzi produkcji.
Aby osiągnąć te cele, wychodząc od bardzo zróżnicowanych warunków, w jakich odbywa się obecnie produkcja w różnych krajach przystępujących, konieczne będzie czasowe wprowadzenie pewnych rozporządzeń, zawierające zastosowanie planu produkcji i inwestycji, wprowadzenie mechanizmów wyrównywania cen, utworzenie funduszu przekształceniowego, pozwalającego na racjonalizację produkcji. Przepływ węgla i stali między krajami przystępującymi zostanie natychmiast uwolniony od jakichkolwiek opłat celnych i nie będzie mógł być obciążony żadnymi opłatami transportowymi. Stopniowo powstaną warunki zapewniające spontaniczne najbardziej racjonalne rozmieszczenie produkcji na najwyższym poziomie wydajności.
W przeciwieństwie do międzynarodowego kartelu, dążącego do podziału i eksploatacji rynków państwowych przez stosowanie restrykcyjnych praktyk i utrzymanie wysokich zysków, planowana organizacja zapewni fuzję rynków i wzrost produkcji.
Najważniejsze zasady i zobowiązania określone wyżej będą stanowić przedmiot traktatu sygnowanego przez państwa. Negocjacje konieczne dla określenia sposobów ich realizacji będą prowadzone z udziałem arbitra wyznaczonego za wspólną zgodą. Jego zadaniem będzie czuwanie nad tym, by porozumienie było zgodne z zasadami, a w razie niepokonalnego sporu, wskaże rozstrzygnięcie, które zostanie przyjęte.
Wspólna Wysoka Władza, odpowiedzialna za funkcjonowanie całego systemu, będzie się składać z niezależnych osobistości wyznaczonych przez rządy na podstawie parytetu; rządy za wspólną zgodą wybiorą jej przewodniczącego; jej decyzje będą wiążące we Francji, Niemczech i innych krajach przystępujących. Właściwe rozporządzenia zapewnią konieczne sposoby odwoływania się od decyzji Wysokiej Władzy.
Przedstawiciel Narodów Zjednoczonych przy tej organizacji będzie odpowiedzialny za sporządzanie dwa razy w roku publicznego raportu ONZ, ukazującego funkcjonowanie nowego organizmu, zwłaszcza w tym, co dotyczy strzeżenia jej pokojowych celów.
Powołanie Wysokiej Władzy w niczym nie przesądza o własności przedsiębiorstw. W sprawowaniu swojej misji wspólna Wysoka Władza będzie liczyła się z uprawnieniami przyznanymi międzynarodowym władzom Zagłębia Ruhry i wszelkiej natury zobowiązaniami nałożonymi na Niemcy tak długo, jak będą one trwać.

Dodawanie ocen dostępne tylko dla zalogowanych Użytkowników.

Proszę się zalogować lub zarejestrować, żeby móc dodawać oceny.

Brak ocen.